Is medisch (en politie) onderwijs een kwestie van input (lesgeven) en output (leeruitkomsten)? Hoeft onderzoek dan alleen uit te vinden ‘wat werkt’? Vind jij dat onderwijs een voorspelbaar stimulus (leerinterventie) en respons (gewenste leeruitkomst) systeem is? Dat alle ruis en verstoringen ‘opgeruimd’ moeten worden?
Voor Biesta is onderwijs is geen causaal systeem, maar ‘werkt’ het via communicatie en interpretatie. Is het niet hermetisch afgesloten van de buitenwereld maar een open systeem: studenten leren ook buiten de lessen en het klaslokaal. Is onderwijs recursief: docenten en studenten denken na en dat geeft verdere richting aan hun handelen wat ook niet te voorspellen is. Is gegeven bovenstaande een causale benadering mogelijk of zelfs wenselijk? Biesta adviseert ons op basis hiervan dan ook niet zomaar onderwijskundig effect over te nemen maar goed rekening te houden met de lokale context en genoemde elementen.
Wat is goed medisch/politie onderwijs?
Dan nog de vraag waar medisch (en politie) onderwijs überhaupt toe dient. Is het doel hoofdzakelijk kwalificeren: kennis en vaardigheden aanleren? Of richt jouw onderwijs zich ook bewust op socialiseren: inwijden in de cultuur en normen van de beroepsgroep en het ontwikkelen van een passende (heersende?) beroepsidentiteit?
Of is er ook een derde doel namelijk subjectivering? Heeft medisch/politioneel onderwijs ook als doel om studenten eigenaar van hun eigen handelen te laten zijn. Om autonoom en onafhankelijk te kunnen denken en te handelen en daar verantwoordelijkheid toe te dragen.
Indoctrinatie?
Als de derde poot zwak is en de eerste twee dominant: waar gaat medisch (en politie) onderwijs over in indoctrineren?
Gert J. J. Biesta & Marije van Braak (2020): Beyond the Medical Model: Thinking Differently about Medical Education and Medical Education Research, Teaching and Learning in Medicine.