We zaten naast elkaar en ik flapte eruit: ik heb het gevoel met de handrem er op te leven. Meen je niet zei mijn collega. Precies dat gevoel ken ik.
Vandaag tijdens mijn ‘’Morning Page”(mijn geheel eigen invulling van The Artist’s Way’ van Julia Cameron) vroeg ik aan de ‘muze’ wat dat nu is, met de handrem erop leven. Mijn hand begon te schrijven en op papier verscheen de tekst dat leven met de handrem erop betekent dat je je inhoudt en ook nog eens ‘braced’ voor de figuurlijke ‘klap’.
Leven met de handrem erop betekent dat je je niet helemaal geeft. Je geeft je wel zodat ‘het lukt’ maar nooit helemaal.
Waarom is dat vroeg ik? En toen kwam een inzicht dat ik nooit zo helder heb gehad. Je leeft met de handrem omdat je controle wilt houden. Je wil je niet volledig overgeven want dan ben je de controle kwijt. Altijd wat in reserve hebben. Altijd ‘in control zijn’. Omdat dat als kleine jongen in een gewelddadig milieu noodzakelijk was.
Maar hoe laat je die controle los? Ik leer van Tara Brach dat dat geen kwestie van doen is maar juist van niets doen. Het is je gespannen vuist die zich ontspant als je niet meer aanspant. Het is ook durven, stap voor stap.
Ik eindigde mijn ochtend meditatie vandaag met Danna Faulds ‘ Go In and In: Poems from the Heart of Yoga’.
Let go of the ways you thought life would unfold;
the holding of plans
or dreams or expectations – Let it all go.
… Let it all go and flow with the
grace that washes through your days.
… Let go, and the wave’s crest will carry
you to unknown shores, beyond your
wildest dreams or destinations. Let it
all go and find the place of rest and
peace, and certain transformation.